Umowy handlowe
UE posiada obecnie największą sieć umów handlowych na świecie, obejmującą ponad 40 indywidualnych umów z ponad 70 krajami. Umowy te ułatwiają handel towarami i usługami między UE a jej partnerami zewnętrznymi.
Do sieci nadal dodawane są nowe umowy, a starsze umowy są poddawane przeglądowi i negocjowane z krajami partnerskimi.
Zniesienie ceł
Niektóre z umów koncentrują się głównie na zniesieniu ceł:
- Układy o stowarzyszeniu z ośmioma krajami śródziemnomorskimi (Algierią, Egiptem, Izraelem, Jordanią, Libanem, Marokiem, palestyńskimi terytoriami okupowanymi i Tunezją)
- Umowy z Meksykiem i Chile
- umowy o obszarze gospodarczym z Islandią, Liechtensteinem i Norwegią;
- Unie celne z Turcją, Andorą i San Marino
- Układy o stabilizacji i stowarzyszeniu z sześcioma krajami Bałkanów Zachodnich (Albanią, Bośnią i Hercegowiną, Kosowem, Czarnogórą, Macedonią Północną i Serbią) zawierające dodatkowe postanowienia przygotowujące je do stopniowej integracji z rynkiem UE
- Umowy ze Szwajcarią i Wyspami Owczymi.
Bardziej kompleksowy dostęp do rynku
Inne umowy obejmują znacznie szersze zobowiązania dotyczące otwarcia handlu towarami i usługami, a także inwestycji, zamówień publicznych, konkurencji, dotacji i kwestii regulacyjnych:
- Kanada
- Ameryka Środkowa (Kostaryka, Salwador, Gwatemala, Honduras, Nikaragua i Panama)
- Kolumbia, Ekwador i Peru
- Singapur
- Korea Południowa
- Wietnam.
Umowy te mają na celu opracowanie z zainteresowanymi partnerami handlowymi silniejszych systemów handlowych opartych na zasadach i wartościach oraz zawierają szczegółowe postanowienia dotyczące handlu i zrównoważonego rozwoju.
Niedawne umowy zawierają również szczegółowe postanowienia dotyczące wyzwań stojących przed nowoczesnymi gospodarkami i społeczeństwami, takie jak umowa o partnerstwie gospodarczym z Japonią, która zawiera rozdział dotyczący małych i średnich przedsiębiorstw oraz szczegółowe postanowienia dotyczące usług informacyjnych i telekomunikacyjnych oraz handlu elektronicznego.
Zbliżenie przepisów
Szczególny rodzaj umów koncentruje się na zacieśnieniu powiązań gospodarczych między UE a jej sąsiadami poprzez zbliżenie ich ram regulacyjnych do prawa UE, zwłaszcza w obszarach związanych z handlem. Dotyczy to na przykład umów z:
Rozwój
Inny szczególny rodzaj umowy ma wyraźny cel rozwojowy. Są to asymetryczne umowy handlowe, w których zainteresowane państwa Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) liberalizują około 80 % handlu w okresie od 15 do 20 lat, podczas gdy UE przyznaje bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp od pierwszego dnia.
Większość z tych umów obejmuje handel towarami i współpracę na rzecz rozwoju. Umowa o partnerstwie gospodarczym z Karaibami zawiera również postanowienia dotyczące usług, inwestycji i innych kwestii związanych z handlem.
W ramach tych umów UE zapewnia znaczną pomoc związaną z handlem, aby pomóc krajom partnerskim we wdrażaniu umów, wzmacnianiu konkurencyjności eksportowej i rozwijaniu infrastruktury gospodarczej. Zainteresowane kraje należą do grupy AKP:
- Afryka Zachodnia (Ghana, Wybrzeże Kości Słoniowej)
- Afryka Środkowa (Kamerun)
- Afryka Wschodnia i Południowa (Komory, Madagaskar, Mauritius, Seszele i Zimbabwe)
- Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju (Botswana, Eswatini, Lesotho, Mozambik, Namibia i Republika Południowej Afryki)
- Cariforum (Antigua i Barbuda, Bahamy, Barbados, Belize, Dominika, Republika Dominikańska, Grenada, Gujana, Jamajka, St Kitts i Nevis, St Lucia, St Vincent, Surinam oraz Trynidad i Tobago)
- Pacyfik (Fidżi, Papua-Nowa Gwinea, Samoa i Wyspy Salomona).